In de schaduw van de VOC gingen talrijke Hollandse zeelieden jaar in, jaar uit naar barre, noordelijke contreien. De wateren rond Spitsbergen en Groenland waren in die tijd het decor voor de walvisvangst. Oorlogen en misoogsten verstoorden de fabricage van plantaardige oliën. Walvistraan bleek een goede aanvulling te zijn op de olie die van olie[1]houdende zaden werd gewonnen. Holland verkreeg in de eerste decennia van de 17e eeuw al snel de heerschappij in de walvisvaart. De walvisvaart werd op deze wijze een belangrijke loot aan de uitgebreide portfolio aan Hollandse handelsactiviteiten. Een sleutelrol vervulden de commandeurs. Dat waren de bevelhebbers van de walvisvaarders die behalve de schipperstaken ook de regie over de walvisvangst voerden. De jaarlijkse tochten waren vaak een avontuur dat lang niet altijd goed afliep. Een ijscatastrofe, een schipbreuk, een vijandige ontmoeting met kapers of een ijsbeer, de strijd met en om de walvis, alles kon zo maar als ongewenst gerecht op het bord van de commandeur verschijnen. Talloos zijn de aktes die bij de notaris werden opgemaakt om het leed van een tocht vast te leggen.In dit boek wordt aan de hoofdrolspelers een naam gegeven. Reders, rederessen en commandeurs die in de 17e en 18e eeuw actief in de walvisvaart zijn geweest, worden benoemd.